Wachten op uitslag MRI-scan

Wachten op een uitslag. Het went nooit. Vanaf het moment dat mijn zusje haar laatste scan goed was in maart, heb ik eigenlijk alweer op gezien tegen het volgende ‘checkmoment’, want ja, als je kanker hebt gehad dan weet je dat het ieder moment ook weer terug kan komen. Deze week was het zover: de uitslag van de MRI-scan.

Van mezelf ben ik al een ongeduldig persoon. Rustig wachten zit nu eenmaal niet in mijn aard. Niet als ik in de rij sta bij de supermarkt, niet als ik in de file sta, niet als mijn trein te laat dreigt te komen, en zeker niet als ik telefoontjes verwacht met belangrijke uitslagen. En gedurende de ziekteperiode van mijn zusje waren dat er nogal wat.

Gisteren was het dus wachten op de uitslag van de MRI-scan. Deze scan is onderdeel van de follow-up die mijn zusje krijgt voor haar Hodgkin. Na een paar maanden chemotherapie en bestraling wordt ze nu elke drie maanden goed in de gaten gehouden of de tumoren niet weer gaan groeien, met andere woorden, of de boel stabiel blijft. Dit was het tweede ‘checkmoment’ na de behandelingen. Mijn zusje had alweer een tijdje benauwdheidsklachten en een hoestje, precies die klachten waarvoor ze destijds werd opgenomen en hoe ze ontdekten dat ze kanker had. De uitslag was voor ons dus extra spannend. De oncoloog zou tussen 12.00 en 16.00 telefonisch de uitslag van de scan aan mijn moeder doorbellen, die op haar beurt weer mij zou appen of bellen. Je begrijpt dat ik  vanaf 12.00 uur met het hart in mijn keel bij mijn telefoon zat te wachten.

Lieve vriendin M. kwam om 12.10 binnenzeilen om de uren tot 16.00 wat dragelijker te maken. Het eerste uur ging het nog wel. We dronken koffie en kletsen wat, en we hadden sowieso al rekening gehouden met het scenario dat we überhaupt voor 14.00 niet gebeld zouden worden. De ervaring uit het verleden had immers geleerd dat een dergelijk telefoontje eerder te laat dan te vroeg kwam. Triest genoeg zijn er vaak genoeg noodgevallen op de kinderoncologieafdeling, waardoor afspraken uitlopen en bel deadlines niet gehaald worden.

Toch spelen er genoeg scenario’s door je hoofd met betrekking tot ‘het telefoontje’. Als de oncoloog heel vroeg belt, dan is het misschien dringend en is er dus iets mis.. Als ‘ie te laat belt dan is het misschien ook mis en zijn ze al met een nieuw behandelplan bezig waardoor het allemaal uitloopt. Mijn gedachten bespreek ik met vriendin M, maar ze verzekert me dat het geen zin heeft om over dit soort scenario’s na te denken en dat ik echt moet proberen dat naar de achtergrond te drukken. ‘We zien het wel’ was eigenlijk het enige wat we tegen elkaar konden zeggen. Verwachtingen hebben bij dit soort uitslagen is sowieso geen goed idee. Je kunt je toch nergens op voorbereiden.

Om 15.00 begon ik een stuk ongeduldiger te worden. Aan mijn site werken lukte niet meer en ook James werd wat onrustig. We besloten even de stad in te gaan om daar op een terras nog een kop koffie te drinken. Vriendin M. bleef tegen me praten, zelf kreeg ik niet echt meer iets over mijn lippen. Mijn keel zat dicht van de spanning en gedachten flitsen door mijn hoofd. We zullen nu toch wel echt ieder moment een telefoontje krijgen zeiden we tegen elkaar. Waar ik eerst iedere minuut op mijn telefoon keek, werd dat nu iedere seconde. Mijn geluid zette ik op vol volume zodat ik echt niks zou missen.

Toen werd het 16.00. Nog steeds geen bericht. James, vriendin M. en ik waren inmiddels weer thuis. Ik was neergestreken op de bank en zat een beetje apathisch voor me uit te staren. Mijn moeder durfde ik geen bericht te sturen want die zat zelf natuurlijk ook vol met spanning en als ze iets wist dat had ze natuurlijk allang iets van zich laten horen.

Ik besloot mijn schoonmoeder te bellen toen het inmiddels 17.00 was en het belmoment dus al een uur verstreken was. Zij heeft goed contact met mijn moeder en misschien wist zij iets meer. Zodra ze opnam barstte ik in huilen uit. Ik snikte dat ik niet begreep waarom ze nog niet gebeld hadden en dat ik even niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ze stelde me gerust en zei dat ze mijn moeder zou contacten. Nog geen 5 minuten later belde mijn schoonmoeder terug om te zeggen dat mijn moeder het ziekenhuis al had gebeld en dat ze daar hadden gezegd dat de oncoloog die middag helemaal niet aanwezig was.. De moed zakte in mijn schoenen.. Zul je zien dat we de uitslag pas de volgende dag krijgen! Mijn schoonmoeder was echter nog niet uitgepraat. “Binnen nu en een half uur belt iemand anders van de afdeling oncologie met je moeder, zij heeft de uitslag van de scans.”

Toen ik de telefoon neerlegde stond er al een appje van mijn moeder in beeld: DE UITSLAG VAN DE MRI WAS GOED!!!!!!

Wat waren we blij. Ik heb geloof ik wel twintig vreugdedansjes gedaan. Mijn zusje, mijn held.

En nu genieten van de zomer!!

*Bron foto