Peuters en pubers: zit er echt verschil tussen?

“Jahaaaa mam IK WEET HET!” Vaak als ik mijn peuterkind hoor praten doet me dat denken aan mijn mezelf van vroeger, toen ik net in de puberteit beland was en me ergerde aan alles wat mijn moeder tegen me zei. Het is fascinerend hoe peuters en pubers eigenlijk op elkaar lijken…

Laat ik een paar dingen noemen die mijns inziens het perfecte voorbeeld zijn van waarom peuters en pubers eigenlijk helemaal niet zoveel verschillen.

Ze zijn allebei egoïstisch

Peuters willen wat ze willen en wanneer ze dat willen. Zelfde geldt voor pubers. De wereld draait om hen. Enige verschil is dat peuters niet doorhebben dat ze egoïstisch zijn en dat het pubers simpelweg niet kan schelen dat ze alleen maar aan zichzelf denken.

Ze lusten veel dingen niet

Als ik even terugdenk aan mijn eigen puberige ik, dan zat ik vele avonden met lange tanden te eten. Fruit at ik amper en het liefst propte ik me de hele dag vol met tosti’s. Qua avondeten liet ik vaak de helft staan en om het nog een beetje naar binnen te krijgen ging overal appelmoes bij. Nu begint James opzich steeds meer lekker te vinden, maar nog altijd krijg ik eerst de welbekende lussikniet-blik als ik ‘m weer iets nieuws  voorschotel en het állerliefst eet ‘ie gewoon elke avond een gehaktbal met rode kool en gekookte aardappelen…

De welbekende moodswings

Het ene moment word je nog doodgeknuffeld en ben je de liefste mama op aarde en het andere moment krijg je naar je hoofd geslingerd dat je stom bent en staat er iemand paraat om ergens anders te gaan wonen. Buien variëren van wit naar zwart en van zonneschijn naar hoosbui en het controleren van emoties daar hebben zowel pubers als peuters weinig kaas van gegeten.

Opruimen doen ze niet

Mijn peuter doet pogingen, dat wel. Hij roept dan heel hard en overdreven dat ‘ie gaat opruimen, maar na het derde blokje duplo terug in de kast te hebben gelegd, is ‘ie weer afgeleid door iets anders wat tussen het speelgoed ligt waarna hij daar vrolijk verder mee gaat spelen. Een puber, tsja als ik weer even mijn eigen herinneringen van mij erbij haal, die heeft gewoon andere prioriteiten dan opruimen weet je wel.

Ze zijn zo theatraal als wat

Oh wat wordt er een showtje opgevoerd als ik meneer zijn zin niet geef. Alle smoezen en acts worden uit de kast getrokken om mij tóch over te halen nog even wat langer op te blijven, of om voor de tweede keer vandaag chocoladevlokken op zijn brood te mogen. Pubers kunnen daar natuurlijk ook wat van, ik was ook een behoorlijke dramaqueen als mijn moeder me bijvoorbeeld voorstelde om me van een feestje te halen. Dat kón toch gewoon niet? Ik zou toch wel effe zelf naar huis komen? Wat als anderen dat zouden zien, dat mijn moeder me in haar pyjama en op haar sloffen van een feestje haalde?

Heb jij nog aanvullingen?