Op reis zonder James: zouden we het nog een keer doen?

Ik ga er niet omheen draaien, het antwoord is ‘nee’. Nee, nee en nog eens nee. Wij zouden niet weer twee weken op reis gaan zonder James.

Er werden vraagtekens bij gezet, er was kritiek op, er heerste onbegrip over het feit dat wij zonder kind twee weken naar Vietnam gingen. Ik wuifde het weg, was van mening dat ik prima mijn eigen keuzes kon maken en dat wij volwassen genoeg waren om te beslissen of het wel of niet verstandig was om zonder kind te gaan backpacken in Vietnam.

Juist vanwege die kritiek duurde het even voordat ik dit artikel durfde te schrijven. Je krijgt toch al snel dat mensen vervallen in reacties als ‘zie je nou wel’ en ‘ik zei het toch’ of ‘had dan maar naar je omgeving geluisterd’ en daar zit ik eerlijkheidshalve niet op te wachten.

Ik had bovendien in mijn achterhoofd dat als het ons uiteindelijk niet zou bevallen, we dan tenminste zeker wisten dat we dit niet meer zouden doen. Als je het niet probeert dan weet je het nooit natuurlijk.

Nu zeg ik niet dat de reis ons niet bevallen is overigens. We hebben genoten in alle opzichten; van elkaar, van de landen die we bezochten, van de mensen, van de cultuur. Maar 1 ding is een voldongen feit en dat heb ik tot in iedere vezel van mijn lijf gevoeld op reis: wij zijn niet compleet zonder James. En dan kun je je in nog zulke prachtige naturen begeven, nog zulke adembenemende wereldwonderen zien, nog zulk fantastisch weer hebben, het feit dat je je kind niet bij je hebt en die zich op zo’n grote afstand bevindt waar je niet 1, 2, 3 weer terug bent, dat doet iets met je.

Als het om James gaat ben ik nogal een control freak. Nou, dan moet je net in Vietnam zitten waar er 6 uur tijdverschil is en je er ook nog van afhankelijk bent of de oma’s op het moment dat jij iets over James wil vragen hun telefoon wel bij zich hebben. Dan zaten we bijvoorbeeld te lunchen en dan werd ik niet rustig tot ik een fotootje van James had ontvangen en een berichtje had gekregen dat het goed met hem ging. Mijn vriend kon het wel enigszins loslaten maar het liefst had ik ieder kwartier van de dag een update van James gehad.

Los nog van het feit dat het gemis gewoon enorm groot is, was ik me er ook bewust van dat ons zomaar iets kon gebeuren. Hoewel je de situaties natuurlijk niet opzoekt, hebben we echt wel eens momenten gehad dat we beiden zoiets hadden van als dit maar goed gaat.

De reis die wij hebben gemaakt (backpacken door Thailand en Vietnam) vind ik weer een ander verhaal dan dat je een paar dagen gaat skiën met z’n tweeën in Oostenrijk, of een midweekje zon pakt aan de Costa Del Sol. Dat is iets wat ik zonder James wellicht nog wel zou overwegen. En dan is het weer iets anders als een van ons tweeën gewoon bij James blijft.

Maar het onbezorgde op vakantie gaan als je nog geen kinderen hebt dat is niet meer. Dat tijdperk heb ik achter me gelaten en daar heb ik vrede mee. Blijkbaar moest ik het nog even voelen om me er echt bewust van te zijn. Ik ben blij dat we de reis gemaakt hebben, we hebben fantastische momenten beleefd en ik had het echt niet willen missen. Bovendien hebben we  dingen gedaan die we nooit hadden kunnen doen als James mee was. Toch is 1 ding is zeker: de volgende keer gaat mijn zoon gewoon mee.