Mijn zoon en ik

Inmiddels is James 8 weekjes oud en dat betekent dat ik mijzelf alweer 8 weken moeder mag noemen. In dit artikel wil ik graag iets vertellen over de band tussen mij en James.

Toen ik mijn productfoto’s gisteren vanaf een oude SD-kaart importeerde, kwam ik per toeval alle bevallingsfoto’s tegen die nog op het kaartje stonden. Ik kon het niet laten ze stuk voor stuk te bekijken.

Ik kan me het nog als de dag van gisteren herinneren. Het moment dat mijn baby als een klein, nat flubbertje voor het eerst op mijn buik werd gelegd. Het moment dat ik voor het eerst aan anderen zijn naam uit mocht spreken. Het was de nacht van 7 op 8 oktober, om 04.17.

Een vlaag van emotie ging door me heen toen ik de foto’s bekeek. Wat een traject hadden James en ik al samen meegemaakt. Hij, eerst 9 maanden lang warm en comfortabel in mijn buik, en dan op eens met grof geweld en een lichte hersenschudding in de grote mensenwereld terecht komen. In de utopische toestand in mijn baarmoeder had hij van gevoelens als honger, kou en pijn voorheen geen weet. Nu werd hij daar ruw mee geconfronteerd.

En ik, fluitend door 8,5 maand zwangerschap heengegaan, en kapot en gebroken de laatste twee weken uitgezeten door het nieuws van de kanker van mijn zusje. Van verdriet wist ik ineens niet meer of ik het wel aan zou kunnen een bevalling te doorstaan. Gevoelens van onmacht en onzekerheid overmanden me. Huilend deed ik mijn verhaal bij de verloskundige. Niet wetende dat een uur na dit emotionele gesprek mijn bevalling zou beginnen.

Nee, een flitsende start hadden James en ik zeker niet. Dat had ik graag anders gezien.

Hij en ik, 9 maanden lang intiem verbonden. Hij voelde wat ik voelde, hij bewoog wanneer ik bewoog, hij proefde wat ik at. En nu, nu zijn we nog steeds verbonden maar dan op een andere manier. We kunnen naar elkaar kijken, naar elkaar lachen, naar elkaar luisteren, we wandelen samen, we slapen samen en zitten ’s nachts uren met elkaar op de bank. We knuffelen elkaar, vinden troost bij elkaar en houden van elkaar.

Ik kan uren naar James kijken, mijmerend over die persoon die hij zal worden, me afvragend wat voor koers hij in zijn leven zal varen. Zal hij het uitbundige, soms harde karakter van zijn moeder erven? Of zal hij die zachte, ingetogenheid van zijn vader meekrijgen? Zal hij net zo impulsief zijn als ik, of juist zo rationeel als zijn papa?

De tijd zal het leren.

Mijn zoon. Ik wens hem liefde, warmte en geborgenheid. Ik wens hem wijsheid, vriendschappen, en vrijheid. Ik wens hem geluk, gezondheid en veiligheid.

Ik wens hem alles.