James uit logeren

James is rond mijn verjaardag een paar dagen uit logeren geweest zodat ik mijn scriptie kon afmaken. Mijn moeder schreef er een lief verhaal over.

“Mama, enne hij hoeft niet zijn hele groentehapje op te eten hoor. Kijk maar hoeveel ie wil”.
Sanne zwaait met een groot volgeschreven vel papier voor mijn neus. Nadat ze heeft verteld dat daar alle “verzorginstructies” op staan voor de logeerpartij en we ze stuk voor stuk uitgebreid hebben doorgenomen, laat ze me de inhoud van de koffer met spulletjes zien. 
Ik kijk mijn ogen uit. Op keurige rijtjes liggen stapeltjes rompertjes, broekjes, truitjes, slabbetjes enz. 
Als ze me even later streng toespreekt  met “mama let nou op, ik vertel het maar 1 keer, ik weet nl hoe onhandig je bent….” en me vervolgens het in- en uitklappen van de ultramoderne kinderwagen laat zien kan ik niet nalaten sukkelig te melden dat “dat bij die van mij vroeger een stuk eenvoudiger ging” , hetgeen een frons en een “pfff, heb je haar weer-gezicht” bij dochterlief teweeg brengt. 
“Het komt wel goed, Sanne, een baby verzorgen verleer je niet. Ga jij van de week nou maar met je scriptie bezig, James is in goede handen.” 
Het is ontroerend om de grote verandering te zien, die mijn dochter, die nu ook mama is, in sneltreinvaart doormaakt. De puber van weleer, de vrolijke studente die geen feestje aan zich voorbij liet gaan en overal en nergens haar enthousiaste, chaotische persoonlijkheid nadrukkelijk liet gelden heeft plaatsgemaakt voor het moederdier, lief, verzorgend, verantwoordelijk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het chaotische nog af en toe de kop opsteekt, zoals bleek tijdens een van haar eerste bezoekjes als mama aan Heerenveen. Nadat ze met haar hele karavaan de woonkamer was binnengestormd en her en der spullen had neergepoot slaakte ze een enorme zucht. “Nee hè, ben ik de luiers en de melk vergeten! Ik dacht al tijdens het inpakken, mis ik niet wat, maar ik wist niet zo gauw wat…” Sanne ten voeten uit. 
Maar nu is James een paar dagen bij ons.
Vanaf het moment dat de jonge ouders de oprit zijn afgereden kwam de ‘baby-zorgmachine’ die 16 jaar voor het laatst had gedraaid weer moeiteloos op gang. Er werd gevoed, gebadderd, gezongen en gespeeld. Flesjes en spenen werden uitgekookt en luiers werden verschoond. Wat genoot ik van de lachjes, de gekke fronsjes, de grijpvingers en de kliedermondjes. 
Na 16 jaar weer een baby voeden, en dan als het flesje leeg is het warme tevreden lijfje van dit mini mensje in mijn armen te voelen, heeft, na alles wat er is gebeurd, een magisch therapeutische uitwerking op mij.

Mijn moeder haar blog vind je hier.