Hoe ik erachter kwam dat ik (onverwacht) zwanger was pt. II

Ik eindige het vorige deel met een behoorlijke cliffhanger, dus jullie hebben nog wat van mij te goed…

Wat vooraf ging…

“Eh liefie? Niet schrikken hoor maar ik heb hier een positieve zwangerschapstest in mijn handen.”

“Wat?! Dat kan toch niet?! WhatsApp me eens een foto van die test dan want jou kennende zal je vast weer al die streepjes en vakjes door elkaar hebben gehaald net als al die andere keren dat je ook dacht dat je zwanger was en dat je toen met je neus verkeerd op de beschrijving had gekek…”

Ik onderbrak hem.

“Schat, ik lul niet. Ik stuur je nu een foto van drie tests die ik gedaan heb.”

“Drie tests? Jezus San.. En waarom heb je die tests op eigen houtje gedaan?! Zulke dingen doe je toch met mij erbij?”

“Ik wilde je niet ongerust maken! De vorige keer staat me nog helder voor de geest, toen stonden we ook met z’n tweeën te klungelen met die gebruiksaanwijzing en hadden we ook niet goed gekeken. We hebben toen een uur in spanning gezeten. Dat tafereel wilde ik niet nog een keer..”

“Ik kom nu naar huis.”

“Dat hoeft niet schat, ik heb vanavond dat feestje en daar moet ik echt heen. Het zou al de zoveelste keer zijn dat ik die verjaardag af zeg, dat kan echt niet. We kunnen het er toch later over hebben? Ik ga niet dood ofzo.”

“Sanne, je blijft waar je bent. Ben je krankzinnig, we zijn er net achter dat je zwanger bent en jij wil vanavond vrolijk gaan lopen swingen op een feestje? Dat lijkt me niet helemaal een normale gang van zaken.”

En zo hingen we op. Ik was verward. Wist niet wat me overkwam en wist eigenlijk ook helemaal niet hoe ik me moest gedragen. Bovendien zouden mijn huisgenootjes ieder moment thuiskomen en ik had eigenlijk helemaal geen zin om iemand van deze situatie op de hoogte te stellen. Ik moest het immers zelf nog verwerken.

Ik was vriendlief net de foto van de drie tests aan het appen toen ik de deur hoorde open gaan. Huisgenootje stak haar hoofd al om de hoek om gedag te zeggen toen ze mijn verslagen gezicht zag. Haar ogen gingen van mij, naar de tests, weer naar mij en weer naar de tests. “Ben je zwanger?”

“Nee ik zit hier voor de lol…” Ik wilde eigenlijk een gevatte opmerking maken maar bij nader inzien was dit toch niet het juiste moment. Het huilen stond me nader dan het lachen.

Ze keek me meelevend aan. “Kan ik iets doen?”

“Nee dankje Lies, ik wacht op Robert. Die zal over twee uurtjes wel hier zijn.”

Lief als ze was regelde mijn huisgenootje wat te eten en te drinken en zat ze samen met mij de tijd uit totdat Robert thuiskwam.

Alsof de hele situatie niet erg genoeg was stond er die avond ook nog een hospitatieavond op de planning voor mijn oude kamer. In principe zou ik weg zijn en op de verjaardag van vriend K. zijn, maar nu bleef ik dus thuis en zou ik me de hele avond in mijn kamer moeten opsluiten omdat ik dus echt geen zin had om de hospitanten onder ogen te komen. We hadden afgesproken dat ze een van de andere kamers zouden bekijken zodat ik in alle rust op mijn eigen kamer kon verblijven.

Ondertussen kwam ook mijn andere huisgenootje thuis. Ik besloot haar niks te vertellen. Ze schonk zichzelf een wijntje in en pakte voor mij uit gewoonte ook een glas, god wat had ik daar zin in, tot ik me ineens besefte dat dat natuurlijk uit den boze is als je zwanger bent. Ik wuifde haar aanbod met een smoes weg en kreeg een knipoog van Lies, die natuurlijk al wel wist er speelde.

Eindelijk kwam Robert thuis. We zaten een tijdje stilzwijgend naast elkaar.

“En nu?” vroeg ik.

“Nou nu kunnen we dat midweekje Saalbach wel op onze buik schrijven..”

Door mijn tranen heen keek ik Robert met een scheef gezicht aan.

“Grapje toch schat. We moeten eerst maar eens naar de dokter om te kijken hoe lang je al zwanger bent.”

En zo geschiedde. De volgende dag ging ik naar de dokter. Hij stuurde mij meteen door naar een verloskundigenpraktijk waar ik een termijnecho kon laten doen. Ik zelf had echt geen idee hoe ver ik kon zijn. Aan mijn buik was nog niks te zien. Zo plat als een dubbeltje. Misschien een week of 3, 4?

Mijn vriend had de dag van de echo helaas een enorm belangrijke afspraak waar hij niet onderuit kon en dus ging Lies met mij mee. Zij was een van de weinigen die ervan wist.

We reisden af naar Amsterdam-West waar de verloskundigenpraktijk was. Nu voelde het wel allemaal heel erg echt. Alle folders over baby’s, borstvoedingsavonden, samen bevallen, hypo-birthing, kraamzorg, combinatietests en pufcursussen, er ging een hele nieuwe wereld voor me open.

Na een minuut of 10 wachten werd ik binnengeroepen. Mij werd verzocht in een hokje in de kamer mijn ondergoed uit te trekken zodat ik daarna meteen in de stoel kon plaatsnemen.

Een beetje ongemakkelijk ging ik liggen.

“Goed. Ben je er klaar voor Sanne? We maken een inwendige echo waarbij we gaan kijken hoe ver je al bent en of je in verwachting bent van een eenling of een meerling.”

“Sorry? Eenling of meerling? Dat betekent dat er ook nog een kans bestaat dat er meerdere vruchtjes bezig zijn zich in mij te ontpoppen?”

Holy mother of God. Dat was ik even vergeten.

De verloskundige schoof vakkundig een condoom om het echo-apparaat, deed er wat glijmiddel op, verzocht mij een diepe zucht te nemen en duwde vervolgens de koude plastic staaf langzaam richting mijn baarmoeder. Er zijn dingen die prettiger aanvoelen daarbinnen.

Enfin, haar ogen vlogen over het scherm. Het duurde even voordat ze wat zei.

“Dat ziet er goed uit. Geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Eén embryo in de baarmoeder. Mooi kloppend hartje. Vruchtwater ook prima en de moederkoek eigenlijk ook.”

Ik moest moeite doen om haar te volgen. Het enige wat ik zag waren de contouren van een wit half maantje op een zwarte achtergrond met nog iets daarbinnen wat heen en weer bewoog. Als je me gezegd had dat het een kikker was die een koprol deed dan had ik je ook geloofd. Ik besloot het maar niet te zeggen.

“En eh, kunt u ook zien hoe ver ik ben?”

“Ja hoor. Dat gaan we even opmeten.”

Ze trok een digitaal lijntje van kruin naar stuit. Toen ze dat zei klonk het alsof ze het al over een volgroeid mens had. Van kruin naar stuit..

“7 weken om precies te zijn.”

“Poe hee. Da’s toch iets verder dan ik had verwacht eerlijk gezegd.”

Toen ik de echo van de koprollende kikker ‘s avonds aan vriendlief liet zien, welden er tranen op in zijn ogen.

To be continued..