Hij is gekke Henkie niet (8x lastige fases met mijn driejarige peuter)

Ik heb een heuse Threenager in huis, die ineens een eigen mening heeft, zichzelf behoorlijk kan overschatten en geen moment stil is. Dit zijn de ‘lastige’ fases waar ik op dit moment met ‘m in zit.

Hij is gekke Henkie niet…

Een jaar geleden kon ik James nog wel eens voor de gek houden met een broodje leverpastei onder het mom van ‘da’s gewoon een soort roze pindakaas’, maar tegenwoordig gaat dat er letterlijk en figuurlijk niet meer in. Ik probeerde het vorige week en kreeg terug terwijl hij met zijn ogen rolde: ‘ik eet dat niet mama, dat is worst’. En meneer houdt dus niet van worst, snap je.

Hij weet me te bespelen

“Oh mama wat heb je een mooie jurk aan en wat staat die luier mooi bij Isé……. Mag ik misschien een filmpje kijken op de iPad?” Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo week als een mossel word wanneer mijn zoon me overlaadt met complimentjes, maar inmiddels weet ik weerstand te bieden als hij weer eens op deze manier probeert iets voor elkaar te krijgen.

Hij heeft ‘de buurmeisjes’ ontdekt

Een zeer leuke, maar tegelijkertijd ook best lastige fase omdat James het liefst dag en nacht met zijn buurmeisjes wil spelen. De buurt bruist hier van de kindjes en nu het zomer is, zijn er hele zwermen kinderen tot ruim na etenstijd buiten aan het spelen. Zodra hij er ook maar eentje buiten ziet, staat hij al met zijn sandalen in zijn hand om haar te vergezellen. Vooral als het bedtijd is en hij ziet dat er nog kinderen aan het spelen zijn dan moet ik alles uit de kast trekken om hem in bed te krijgen.

Hij heeft opeens een eigen mening

“Vandaag wil ik mijn joggingbroek aan. Met mijn joggingshirt. En mijn Cars-schoenen.” Of: “Het zwembadje zit niet vol genoeg! Hij moet tot aan de rand vol anders kan ik er niet goed in zwemmen.” Of: “Ik ben drie jaar dus ik mag drie snoepjes. Jij zegt ook altijd dat ik nog drie happen moet omdat ik drie ben.”

Hij overschat zichzelf nogal

Verpakkingen openmaken, veters strikken, drinken inschenken, hagelslag op een broodje doen. De fase dat James met alles het heft in eigen handen wil nemen is hier al jaren aan de gang voor mijn gevoel. Vaak heb ik zoiets van, prima als je denkt dat je het alleen kan, dan moet je er zelf maar achterkomen dat het misschien niet zo’n goed idee was. Een lastige fase omdat het vaak resulteert in een gefrustreerde peuter als hij er tóch niet in slaagt zelf het folietje van zijn lolly af te halen of als zijn drinken flink over de rand klotst wanneer hij het probeert in te schenken.

Hij is geen moment stil

Naast dat ze werkelijk geen seconde hun mond houden (probeer maar eens te bellen met een peuter naast je) hebben ze maar weinig kaas gegeten hebben van het begrip ‘zachtjes’. Lopen is eerder stampen, spelen kan ik net zo goed timmeren noemen en als ze praten dan lijkt het alsof ze het tegen iemand hebben die drie huizen verderop woont.

Zucht. Steun. Zucht. Steun.

“Niet met die golfclub zwaaien James!” Zucht.
“Blijf eens van je zusje af!” Zucht.
“Nog drie happen.” Zucht.
“Je moet je zwemvest om!” Zucht.

Hij wil altijd spelen met speelgoed dat:

1. Kwijt is
2. Waarvan de batterijen leeg zijn
3. Waarbij de onderdelen missen

Herken jij bovenstaande punten?