“Wat mij betreft mogen kinderen meteen met twee jaar geboren worden!” Is een van de uitspraken van mijn vriend. Nee, hij is geen baby-papa. Doe hem maar liever meteen een peuter.
De babytijd met James vond hij prima, maar ook niet meer dan dat. Wat mijn vriend vooral is bijgebleven van die tijd zijn de vele huilmomenten, de aaneenschakeling van slapeloze nachten en de weekenden die eigenlijk niet als weekenden voelden omdat we veelal bezig waren met het troosten en entertainen van onze baby.
Tuurlijk ben ook ik die momenten niet vergeten. En ik kan niet ontkennen dat het nu makkelijker is. Dat mijn peuter aan kan geven wat hij wil, waar hij pijn heeft of wat ‘ie wil eten. Maar als ik filmpjes terugkijk van die tijd dan smelt ik ook weer van dat kleine koppie en denk ik aan al die uren dat hij bij mij op mijn borst lag en ik keek naar zijn ieniemienie oortjes en zijn ieniemienie vingertjes en teentjes. En dat gelukzalige gevoel dat dat kleine wezentje voor 50% uit mij bestond en voor 50% uit mijn vriend.
Mijn vriend doen die beelden echter weinig. Hij vindt het leuk en schattig, maar hij zal nooit ook maar enigszins terugverlangen naar de tijd dat James nog een heel klein hummeltje was.
Kwalijk nemen kan ik het hem niet, want mama’s hebben nu eenmaal een andere verbondenheid met hun kleintjes dan dat vaders dat hebben. Zeker nu ik borstvoeding geef merk ik dat ik Isé toch een stuk beter kan troosten en aanvoelen dan hij dat kan. Bij James was het anders omdat hij flesvoeding kreeg en mijn vriend daardoor ook voedingsmomenten op zich kon nemen, nu komt alles op mij aan. Dat is ook nog zo’n punt dat ‘ie lastig vindt: de machteloosheid dat hij eigenlijk niet zoveel kan doen. Niet tijdens huiluurtjes overdag (ja een beetje met Isé rondlopen, maar dat biedt nooit zoveel troost als de borst) en ook niet tijdens de strugglemomenten ’s nachts.
Lees ook >> Wat niemand je vertelt over de geboorte van een papa
Terwijl ik veel meer stilsta bij het feit dat die babyfase zo bijzonder is en dat ze maar zo kort zo klein zijn, kan mijn vriend Isé wel groot kijken. Het feit dat hij niet echt met haar kan communiceren vindt hij lastig. Dat is ook juist hetgeen hij nu zo leuk vindt bij James, dat ze gesprekken met elkaar kunnen voeren, kunnen lachen met elkaar en elkaar te begrijpen.
Ik daarentegen kan echt genieten van de momenten dat Isé, zo klein als ze is, bij mij aan de borst ligt terwijl ze lieflijk met haar handjes mijn trui vastpakt. Over een jaar ligt ze niet meer zo gaat er dan door me heen. De ieniemiekleertjes die ik alweer op moet bergen, haar Sleepyhead waar ze nauwelijks meer in past, de Milestone kaarten waar we doorheen vliegen, ja dat is iets wat mij als moeder raakt. Mijn vriend gooit met het grootste gemak kleertjes van James in een vuilniszak, terwijl ik ze het liefst nog even door mijn handen wil laten gaan.
Herken jij dit van jouw man of vriend? Was of is hij ook meer een peutervader?
9 reacties
Monique
22/02/2018Mijn man is net een vrouw wat dat betreft. Hij vindt kleine baby’tjes en het knuffelen, voeden en rondlopen ook heel schattig. Maar ook het kletsen met de oudste en het spelen vindt hij leuk.
Echter ben ik de melancholische van de twee, ik heb moeite met kleertjes weg doen en lijfjes die steeds groter worden.
Mijn man wil heel graag een derde en ik dan weer niet perse.
Yvette
22/02/2018Wat jouw vriend heeft, heb ik zelf 🙂 Ik hou zielsveel van mijn kleine hummeltje maar het kan me niet snel genoeg gaan dat ze leert lopen en praten. Maar denk maar niet dat je dat hardop mag zeggen als moeder haha 😉
Shirley
22/02/2018Hier precies hetzelfde. Raymond vindt Skyler, die nu vier is, veel ‘leuker’ en makkelijker, dan toen hij nog een baby was. Ik ben nu dan ook veel meer met Maddox bezig terwijl hij Skyler regelmatig mee ergens naartoe neemt 🙂
Shirley onlangs geplaatst…Plog: buiten de deur, sporten & 10 minuten-gesprek
Yvonne
22/02/2018Ik denk dat de meeste mannen dit wel hebben. Die van mij ook, maar uiteindelijk viel dat 100% mee omdat we een baby hadden die praktisch niet huilde en meteen doorsliep (dat had hij blijkbaar niet verwacht, ha!). Maar eerlijk is eerlijk: die van ons is een kleuter en dat vindt hij toch wel leuker. Eigenlijk gewoon vanaf peuter inderdaad.
Talitha
22/02/2018Mijn vriend heeft echt exact hetzelfde. Wij verwachten nu ons tweede kindje en als ik het er over heb dat ik enorm uitkijk naar weer zo’n kleine baby zegt hij regelmatig dat hij niet kan wachten totdat ze loopt en praat. De hele mini baby periode kan hem eigenlijk gestolen worden. Hij heeft het ook echt wel leuk gevonden toen ons zoontje nog zo klein was, maar hij heeft gewoon veel meer met alles wat komt na 1,5 jaar.
Ellen
22/02/2018Wij zijn dan nog wel geen ouders, maar mijn vriend kijkt er exact zo tegenaan! Ik kan me zo verheugen op zo’n kleine schattige baby, terwijl het hem veel leuker lijkt om te praten en dingen te ondernemen met een iets ouder kindje.
Rachel
23/02/2018Dit is precies zoals het bij ons thuis gaat, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik dat voor mijn eigen kinderen ook had. Een baby is wel leuk, maar geef mij maar een peuter of zelfs nog wat oudere kinderen.
Met mijn eigen kinderen voel ik die verbondenheid heel erg (logisch), waardoor die babyfase extra bijzonder is. Ik heb beide kinderen de borst gegeven en mijn man heeft de machteloosheid ook heel lastig gevonden. Toen we over gingen op flesvoeding was hij opeens de man die zijn jongens kon troosten.
Rachel onlangs geplaatst…Tagliatelle met flespompoen
Sandra
23/02/2018Ik vind het persoonlijk zelf heel herkenbaar als moeder! Ik kan veel beter overweg met mijn peuter van 20 maanden dan met mijn baby van 11 weken. Geef mij dus ook maar peuters :).
Sandra onlangs geplaatst…Boekreview: Gangster Anders en zijn vrienden (en een enkele vijand)
Lieke van Veen
23/02/2018Ik heb zelf nog geen kinderen, maar ik kan het me goed voorstellen dat je het als vader leuker vindt wanneer je meer interactie met je kind hebt.
Lieke van Veen onlangs geplaatst…Wat heb ik gekregen voor echte post is cool 4.0 ?