Een peuter graag (over mijn vriend die geen baby-papa is)

“Wat mij betreft mogen kinderen meteen met twee jaar geboren worden!” Is een van de uitspraken van mijn vriend. Nee, hij is geen baby-papa. Doe hem maar liever meteen een peuter.

De babytijd met James vond hij prima, maar ook niet meer dan dat. Wat mijn vriend vooral is bijgebleven van die tijd zijn de vele huilmomenten, de aaneenschakeling van slapeloze nachten en de weekenden die eigenlijk niet als weekenden voelden omdat we veelal bezig waren met het troosten en entertainen van onze baby.

Tuurlijk ben ook ik die momenten niet vergeten. En ik kan niet ontkennen dat het nu makkelijker is. Dat mijn peuter aan kan geven wat hij wil, waar hij pijn heeft of wat ‘ie wil eten. Maar als ik filmpjes terugkijk van die tijd dan smelt ik ook weer van dat kleine koppie en denk ik aan al die uren dat hij bij mij op mijn borst lag en ik keek naar zijn ieniemienie oortjes en zijn ieniemienie vingertjes en teentjes. En dat gelukzalige gevoel dat dat kleine wezentje voor 50% uit mij bestond en voor 50% uit mijn vriend.

Mijn vriend doen die beelden echter weinig. Hij vindt het leuk en schattig, maar hij zal nooit ook maar enigszins terugverlangen naar de tijd dat James nog een heel klein hummeltje was.

Kwalijk nemen kan ik het hem niet, want mama’s hebben nu eenmaal een andere verbondenheid met hun kleintjes dan dat vaders dat hebben. Zeker nu ik borstvoeding geef merk ik dat ik Isé toch een stuk beter kan troosten en aanvoelen dan hij dat kan. Bij James was het anders omdat hij flesvoeding kreeg en mijn vriend daardoor ook voedingsmomenten op zich kon nemen, nu komt alles op mij aan. Dat is ook nog zo’n punt dat ‘ie lastig vindt: de machteloosheid dat hij eigenlijk niet zoveel kan doen. Niet tijdens huiluurtjes overdag (ja een beetje met Isé rondlopen, maar dat biedt nooit zoveel troost als de borst) en ook niet tijdens de strugglemomenten ’s nachts.

Lees ook >> Wat niemand je vertelt over de geboorte van een papa

Terwijl ik veel meer stilsta bij het feit dat die babyfase zo bijzonder is en dat ze maar zo kort zo klein zijn, kan mijn vriend Isé wel groot kijken. Het feit dat hij niet echt met haar kan communiceren vindt hij lastig. Dat is ook juist hetgeen hij nu zo leuk vindt bij James, dat ze gesprekken met elkaar kunnen voeren, kunnen lachen met elkaar en elkaar te begrijpen.

Ik daarentegen kan echt genieten van de momenten dat Isé, zo klein als ze is, bij mij aan de borst ligt terwijl ze lieflijk met haar handjes mijn trui vastpakt. Over een jaar ligt ze niet meer zo gaat er dan door me heen. De ieniemiekleertjes die ik alweer op moet bergen, haar Sleepyhead waar ze nauwelijks meer in past, de Milestone kaarten waar we doorheen vliegen, ja dat is iets wat mij als moeder raakt. Mijn vriend gooit met het grootste gemak kleertjes van James in een vuilniszak, terwijl ik ze het liefst nog even door mijn handen wil laten gaan.

Herken jij dit van jouw man of vriend? Was of is hij ook meer een peutervader?