Als ik in de spiegel kijk dan zie ik…

Het spiegelbeeld en de overpeinzingen van een 24-jarige moeder. Ik neem je mee. Als ik in de spiegel kijk dan zie ik..

Een tevreden persoon. Iemand die doet wat ze leuk vindt, zich vrij voelt en gelukkig is.

Ik zie iemand die ik zelf iets ouder zou schatten dan 24. Waarom weet ik niet. Misschien is het mijn oogopslag, misschien is het omdat ik me ouder voel. Of misschien komt het wel omdat ik moeder ben en omdat ik moeder-zijn nog steeds associeer met ‘vrouwen boven de 30’. Vergeef me voor dit cliché.

Iemand die ongelofelijk veel houdt van haar gezin, waarvan ze niet wist dat ze deze al zo jong zou gaan stichten.

Ook zie ik twijfel. Niet altijd, maar soms. Twijfel over simpele dingen zoals mijn haar die dag, de fijne rimpeltjes die zich rond mijn ogen beginnen af te tekenen, of dat ene tandje dat steeds schever lijkt te staan. Maar ook twijfel over de grote zaken des levens: het moederschap en de angsten die daarbij komen kijken zoals de toekomst van mijn kind in de huidige wereld. En de angst dat mijn kind iets overkomt. Die angst maakt me kwetsbaar, of eigenlijk het zoveel houden van maakt kwetsbaar.

Ik zie gevoeligheid. Gevoelig omdat ik snel geraakt word door mensen en door situaties. Gevoelig omdat ik niet tegen leed kan en er zoveel leed in deze wereld is. Soms wil ik me ervoor afsluiten, maar dat zou niet realistisch zijn. Sinds ik moeder ben trek ik mij de ellende in de wereld veel meer aan.

Toch zal je me niet snel zien huilen. Ik ben geen makkelijke huiler, nooit geweest ook. Ook niet in situaties dat het eigenlijk zou moeten. Hier zijn geen kraamtranen geweest of tranen bij de geboorte van mijn zoon. Mijn vriend ergert zich er wel eens aan, vooral als we een meningsverschil hebben. “Ga nou eens een keer huilen in plaats van boos doen!”, bijt hij me wel eens toe, “dat vind ik veel fijner!”

Ik zie iemand die houdt van make-up, van schoonheid, van zich mooi maken. Maar niet iemand die dit gebruikt als een vorm van verhulling. Wel iemand die dit gebruikt als een soort therapie, een vorm van ontspanning. Of ik nu verdrietig ben of blij, make-up kan mij altijd opvrolijken.

Toch gaat mijn make-up ook gepaard met onzekerheid, bang om alleen op mijn uiterlijk beoordeeld te worden. Bang dat men niet verder wil kijken dan het plaatje. Want ik ben me er terdege van bewust dat ik met de hoeveelheid make-up die ik draag gemakkelijk op een oppervlakkige manier beoordeeld word. En oppervlakkigheid, dat is een aspect waar ik niet graag mee geassocieerd word. Ik vind mijzelf niet oppervlakkig, als ik eerlijk ben.

Ik zie ook een ongeduldig iemand. Iemand die een ongelofelijke frons trekt als dingen haar te lang duren en die een zucht slaakt als ze moet wachten. Iets wat ik altijd al een zwakte van mezelf heb gevonden. Ik zal het toch moeten leren, om geduldig te zijn. Met een kind wordt ongeduldigheid je vijand.

Ik zie een piekeraar. Iemand die over de meest onzinnige dingen wakker ligt, analyses uitvoert, zich druk maakt. Zaken waar ik geen invloed op heb. God, wat heb ik in mijn leven al wat afgepiekerd. Maar San, piekeren neemt de zorgen van morgen niet weg, maar wel de kracht van vandaag. Onthoud dat nu een keer.

En daar, achter die glimlach die ik in de spiegel zie, herken ik ook sporen van verdriet. Van dingen uit het verleden waarvan ik gehoopt had dat ze anders waren gelopen, maar waarvan ik ook weet dat ze me sterker hebben gemaakt. Want dat heb ik ondertussen wel geleerd, dat pijn, verdriet en tegenslag je een sterker mens maken. Ook al is dat op het moment zelf moeilijk te geloven.

Maar bovenal zie ik ook dankbaarheid. Dankbaar voor alles wat ik heb. Mijn gezin, familie, lieve vrienden, fijn huis, betrokken blogbezoekers, een goede gezondheid, voor de kleine en grote leuke momenten in het leven.

En ik ben jou dankbaar, dat je dit artikel hebt gelezen. Echt, dat betekent een hoop voor me.